#3 P!nk - Funhouse

     Był rok 2008 kiedy to P!nk wydała singiel So What promujący jej, wtedy, najnowszą płytę Funhouse. Przed tą płytą mogliśmy ją znać z takich hitów jak Get the Party Started, Family Portrait czy Who Knew. 28-letnia, wtedy, wokalistka z samych Stanów Zjednoczonych nie przejmuje się niczym, stawia na to co kocha, co czuje i co sprawia jej radość. Na płycie słyszymy głównie mocniejszy pop który został w ciekawy sposób połączony z klasycznym rockiem, ale nie tylko – znajdziemy tutaj również ballady przyprawiające o ciarki na plecach. Jednym słowem, dla każdego coś dobrego. Pisanie recenzji albumu, który ma już swoich następców nie przychodzi z łatwością ponieważ jesteśmy teraz przyzwyczajeni do nowego wizerunku P!nk, innych brzmień – bardziej nowoczesnych, ale taka jest kolej wszystkiego - muzyka ewoluuje, a wraz z nią wszyscy artyści.

     Płyta rozpoczyna się dosyć mocno rockową i wyrazistą piosenką So What. P!nk pokazuje nam się z tej bardziej dzikiej strony w stylu gwiazdy rocka nie przejmując się tym czy wpadnie w kłopoty. Chce walczyć. W utworze dominują gitary elektryczne i perkusja, które wzmacniają kilkakrotnie agresywność, waleczność i dzikość tego utworu. Bardzo dobry wybór na pierwszy singiel promujący płytę.

     Na początku drugiej piosenki znów słyszymy gitarę elektryczną, ale z bardziej delikatnym i subtelnym sposobem grania. Sober wprowadza nas w bardziej smutną atmosferę. Jako ciekawostkę należy dodać, że P!nk napisała tę piosenkę gdy organizowała przyjęcie u siebie w domu na którym wszyscy byli pijani – oprócz niej. Wtedy chciała wszystkich wyrzucić. Poszła na plażę i miała wtedy w głowie tekst How do I feel so good sober? Tak zrodził się pomysł do napisania tej jednej z mroczniejszych piosenek na tej płycie. Utwór jest idealny na te smutniejsze dni.

     I don’t believe you jest jedną z tych bardziej osobistych ballad, które wywołują ciarki na plecach. Pokazuje P!nk z tej bardziej delikatnej strony. Jej głos po prostu hipnotyzuje. Nie będę nic więcej pisał o tym utworze – jest po prostu idealny. Zapraszam do posłuchania.

     Jak na razie nie przyspieszamy za bardzo z muzyką. Przed nami One Foot Wrong – piosenka wolna, lecz z pazurem. Chrypka, którą czaruje nas P!nk jest czymś co dodaje ciekawą atmosferę temu utworowi. Nowoczesność połączona z klasyczną rockową balladą. Przepiękna!

     Następna piosenka jest o miłości, ale tej złej miłości, która ją zmienia. W Please Don’t Leave Me P!nk śpiewa o kimś kto ma bardzo zły wpływ na nią, ale jednocześnie nie może pozwolić tej osobie odejść. Miłość zwycięża wszystko, nawet ta zła część związku nie jest w stanie jej złamać. Piosenka została napisana z pomocą Maxa Martinsa.

     Zostajemy nadal w temacie złego wpływu na ludzi. Bad Influence jest jedną z tych bardziej rockowo-imprezowych piosenek na płycie. Przy niej nie sposób usiedzieć w jednym miejscu. Aż chce się z nią śpiewać! Piosenka została stworzona po to by rozbawić ludzi – tekst jest pełen różnych ‘śmiechowych’ tekstów.

     Bawimy się dalej i to równie dobrze jak z poprzedniczką. Funhouse jest najpopularniejszą piosenką z płyty. Każdy pamięta teledysk do tej piosenki [który możecie zobaczyć niżej]. Piosenka ma ukryte znaczenie miłosne. Opowiada o związku, który kiedyś był dla niej idealny, był jak Funhouse. Ale niestety, to wszystko zaczęło się sypać. Postanowiła to spalić za sobą. Jak większość piosenek z tego albumu, opowiada o jej zerwaniu z Carey’em Hartem.

     Przed nami następna ballada. Smutna piosenka Crystal Ball mówi słuchaczowi, że nawet jeśli ktoś się Tobie oświadczy to nie znaczy, że to będzie trwało na zawsze. Miłość potrzebuje świadków. Ona tak myślała, ale nie jest przestraszona tymi zadrapaniami. But I'm not scared at all of the cracks in the crystal ball. W tej piosence albo można się zakochać, albo od razu ją znienawidzić.

     A teraz wchodzimy w zupełnie inny klimat – trochę nie pasujący do całości płyty. Mean muzycznie przypomina Country, ale śpiew P!nk jest nadal czysto rockowy [w końcu ona nadal jest gwiazdą rocka! :D]. Mimo tego, że piosenka jest inna od reszty nie zapada w pamięć jak single. Tematycznie przypomina Please Don’t Leave Me. Now do we stay together cause we’re scared to be alone? /We got used to this abuse it kinda feels like home.

     It’s all your fault jest jedną z tych piosenek nie-singlowych które najbardziej lubię. Delikatny refren, by zaskoczyć nas za chwilę mocniejszym refrenem. Uwielbiam ją też dlatego, że jest waleczna, ale jednocześnie zraniona i przestraszona – jednak jest pewna tego, że to nie jest jej wina. Jedynym minusem jest użycie Autotune’a w bridge’u.

     Rock i a’la rap? To przynosi nam nastepny utwór Ave Mary A. Jest to chyba mój faworyt z tej płyty. P!nk zaskakuje swoim wokalem w refrenie, wyciąga naprawdę trudne dźwięki. Chrypka ustąpiła miejsca emocjom takim jak złość, gniew i strach. Utwór oceniam 10/10, musicie go posłuchać.

     Glitter in the Air zamyka standardową wersję płyty. Piękna popowa ballada z użyciem pianina, w której zadanych zostało wiele pytań została wybrana jako ostatni singiel z tej płyty. Piosenka mówi o sile miłości i ryzykownych działaniach jakie za sobą pociąga. Wokal P!nk tworzy taką atmosferę, którą poczuć może każdy. Słychać, że została zraniona.

     Na koniec został dołączony bonus w postaci piosenki This Is How It Goes Down w ducie z Travis’em McCoy’em. Wielkim minusem tej piosenki jest to, że głos P!nk jest za bardzo przetworzony komputerowo. Rapowanie Travis’a jednak jest przeciętne. Ani nie podnosi renomy tego utworu, ani go nie rozkręca. Dobrze, że nie został dodany jako część albumu, tylko jako bonus.

     Podsumowując, płyta ma swoje plusy i minusy. Single zostały wybrane idealnie do klimatu płyty. Właśnie z tego powodu nie rozumiem użycia piosenki Mean w trackliście. Piosenka jest fajna, ale trochę psuje jej klimat. Podoba mi się to, że swoje przeżycia przelała na papier a potem ubrała je w muzykę. To sprawia, że ten album staje się jeszcze bardziej osobisty i możemy poczuć razem z P!nk co wtedy czuła, bo jej głos sprawia, że wczuwam się bardzo w jej stan emocjonalny. Cieszę się, że piosenka z Travis’em McCoyem została użyta tylko i wyłącznie jako bonus, bo należy do tych najsłabszych.

OCENA: 8/10